Αλία Καμαρά: Ο ποδοσφαιρικός πρόσφυγας και η Ιθάκη του

Τους τελευταίους μήνες ο Αλία κατάφερε να πάρει δελτίο από την ελληνική ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, αφού τέθηκε αντιμέτωπος με τη γραφειοκρατία και αφού χρειάστηκε να κάνει ένσταση, να εκδικαστεί και τελικά να δικαιωθεί. Παρότι στο αθλητικό νομοσχέδιο που πέρασε τον Φεβρουάριο του 2019 για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε και παραχωρήθηκε δικαίωμα συμμετοχής στα πανελλήνια διασυλλογικά πρωταθλήματα και αγώνες Κυπέλλου στους πολίτες τρίτης χώρας που διαμένουν στη χώρα, ως δικαιούχοι ή αιτούντες διεθνούς προστασίας, στην πράξη υπήρχαν αρκετά προβλήματα για τα παιδιά που ως πρόσφυγες αναζητούν μέσω του ποδοσφαίρου μια διέξοδο. Έπειτα από αρκετές προσπάθειες και με τη βοήθεια της ομάδας του, η οποία έχει αγκαλιάσει κάποιους πρόσφυγες ποδοσφαιριστές και τους έχει βοηθήσει σε αυτή τη διαδικασία, κατάφερε να βγάλει το δελτίο του.

Αλία Καμαρά: Το όνειρο που τον έκανε πρόσφυγα

Για τον Αλία όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Δεν έφυγε από τη χώρα του όπως ο συμπαίκτης του, Χουσεϊν, από την Παλαιστίνη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. O 20χρονος από τη Γουινέα διηγείται στο Κουτί της Πανδώρας: «Έφυγα από τη χώρα μου το 2017 με προορισμό την Τουρκία. Παίζαμε αρκετά ματς σε επίπεδο ακαδημιών τότε, τα οποία παρακολουθούσαν ατζέντηδες και σκάουτς από ευρωπαϊκές ομάδες που αναζητούσαν ταλέντα με προοπτική. Έτσι είχε φύγει ο Καμαρά, που βρίσκεται τώρα στον Ολυμπιακό, το 2016 για Γαλλία. Τον είχε ξεχωρίσει ένας σκάουτ και η μεταγραφή του προχώρησε. Εμένα με προσέγγισε ένας Τούρκος ατζέντης. Το όνομά του ήταν Λάντρι. Μου είπε πως είχε μια ομάδα για μένα στην Τουρκία και μάλιστα παρουσίασε και το συμβόλαιο, το οποίο υπέγραψα. Όταν κάναμε το ταξίδι όμως για την Κωνσταντινούπολη, εξαφανίστηκε με κάποια χρήματα και το διαβατήριό μου. Ανακαλύψαμε στη συνέχεια ότι είχε θέματα με την τουρκική Ομοσπονδία, η ομάδα έκανε καταγγελία, μίλησε στην αστυνομία. Εκείνος όμως είχε εξαφανιστεί. Και εγώ είχα ξεμείνει χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτα σε μια ξένη χώρα».

Το ποδοσφαιρικό trafficking συμβαίνει κατά κόρον σε χώρες της Αφρικής. Εκείνοι που τα καταφέρνουν, είναι η εξαίρεση. Οι περισσότεροι έχουν την κατάληξη του Αλία. Η ιστορία του Μάικλ Ντιαγκανά από τη Σενεγάλη είναι χαρακτηριστική. Έφυγε από τη χώρα του πριν ακόμα ενηλικιωθεί, μαζί με κάποιον που παρουσιάστηκε στον πατέρα του, μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για το ταλέντο του γιου του και του υποσχέθηκε ότι μπορούσε να τον κάνει επαγγελματία στην Γαλλία. Οι γονείς του, έδωσαν όλες τις οικονομίες που είχαν στην άκρη για να πληρώσουν για τα εισιτήρια του και για τη βίζα, η οποία, όπως υποσχέθηκε ο ατζέντης, θα του άνοιγε το δρόμο για τη μεταγραφή. Ο Μάικλ, 18 μήνες μετά ζούσε σε ένα ερείπιο ενός υποβαθμισμένου προαστίου του Παρισιού, χωρίς θέρμανση. Πουλούσε σουβενίρ κάτω από τον πύργο του Άιφελ, έχοντας ως βασική προτεραιότητα το πως θα αποφύγει την αστυνομία.

Οι ψεύτικοι ατζέντηδες που εκμεταλλεύονται τα όνειρα των παιδιών λειτουργούν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Προσεγγίζουν τις οικογένειες και τους ζητούν χρήματα είτε για να ταξιδέψει ο γιος τους στην ποδοσφαιρική γη της επαγγελίας, είτε για να δοκιμαστεί. Οι οικογένειες επενδύουν όλα τους τα υπάρχοντα προκειμένου να αλλάξουν τη ζωή του παιδιού τους. Στη συνέχεια, όταν φτάνουν στην χώρα υποδοχής, ο ατζέντης εξαφανίζεται με τα χρήματα και συνήθως και με τα χαρτιά του ποδοσφαιριστή.

Η μητέρα από την Ελλάδα

Ο Αλία μίλησε με τον συμπατριώτη του, Ιμπραχίμα Καμαρά, ο οποίος τον συμβούλεψε να βρει άμεσα τρόπο να φύγει γιατί η κατάληξή του ήταν προδιαγραμμένη: Θα έμπαινε στη φυλακή ως παράνομος μετανάστης. Ο μικρός απευθύνθηκε στην πρεσβεία της χώρας του, χωρίς όμως να λάβει βοήθεια. Τελικά, αφού μίλησε με τον θείο του, πρώην ποδοσφαιριστή επίσης, ο οποίος ζει στη Γαλλία, άκουσε την εναλλακτική: «Πρέπει να βρεις τρόπο να πας στην Ελλάδα, εκεί σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα σε βοηθήσουν». Ο Καμαρά βρήκε άνθρωπο που θα μπορούσε να του εξασφαλίσει το ταξίδι και στοιβάχτηκε μαζί με πολλές ακόμα ψυχές σε μια βάρκα, παίζοντας από το πουθενά τη ζωή του κορώνα-γράμματα, για να καταφέρει να βρεθεί σε ελληνικό έδαφος. «Ήρθα λοιπόν στη Λέσβο, στο Μόρια. Εκεί τους τα είπα όλα, εξήγησα την ιστορία μου και μου είπαν ότι θα με βοηθήσουν. Με έφεραν στην Αθήνα και εκεί βρήκα τη Μαρία».

Τα μάτια του παίρνουν εκείνη την παράξενη λάμψη του παιδιού που μιλά για τη μάνα του. Μόνο που η Μαρία δεν ήταν η βιολογική μητέρα του Αλία. «Συνάντησα την Μαρία στο καμπ του Ελαιώνα, που με πήγαν όταν έφτασα στην Αθήνα. Αφού της εξήγησα πώς έχει η κατάσταση, μου είπε ότι θα με βοηθήσει σε όλα. Μου είπε πως βλέπει ότι είμαι καλό παιδί και θα σταθεί στο πλευρό μου. Το έκανε πραγματικά, έγινε η φωνή μου στα ελληνικά. Ήταν σε κάθε στιγμή εκεί για μένα. Έτρεξε για τα χαρτιά μου, για το άσυλο, για να μπορέσω να ταξιδέψω νόμιμα. Όταν πήγαμε μαζί στην Κατεχάκη με είχαν σαν υιοθετημένο παιδί. Μαζί με τον σύζυγό της τον Δημήτρη έγιναν οι Έλληνες γονείς μου, δεν θα τους ξεχάσω ποτέ», λέει συγκινημένος στο Κουτί της Πανδώρας.

Η επιστροφή στην Ελλάδα

Ο Καμαρά, παίζοντας σε ερασιτεχνικό επίπεδο παράλληλα με την περιπέτειά του, τράβηξε τα βλέμματα. Γνώρισε την Ελπίδα Προσφύγων, την ομάδα που έδωσε σε πολλά παιδιά όπως ο 20χρονος από τη Γουινέα την ευκαιρία να κλοτσήσουν το τόπι, να συνδέσουν ξανά τη ζωή τους με την αγαπημένη τους δραστηριότητα, να αποκτήσουν μια αίσθηση κανονικότητας. Για κάποιους, η Ελπίδα αποτέλεσε πάτημα για ένα καλύτερο μέλλον. Όπως -τελικά- και για τον Αλία. Μας λέει πως ο Πανιώνιος ενδιαφέρθηκε για την απόκτησή του, να τον δοκιμάσει, να του δώσει την ευκαιρία. Όμως περίμενε έξι μήνες για να βγάλει δελτίο και στο μεταξύ η ευκαιρία χάθηκε. Έπειτα, πήγε στον Α.Ο Ατλαντίς της Ανθούσα, όπου και πάλι όμως οι προσπάθειες για να βγάλει δελτίο και να παίζει στους αγώνες στέφθηκαν με αποτυχία. Απογοητευμένος, έφυγε για τον θείο του στη Γαλλία. «Έπαιξα εκεί για έξι μήνες, προκειμένου να καταφέρω να βγάλω ένα αθλητικό δελτίο εκεί και να ξεκινήσω από κάπου την ποδοσφαιρική μου πορεία. Όμως αφού πέρασε μισός χρόνος είπα στον θείο μου ότι θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα. Γνώρισα εκεί ανθρώπους που με βοήθησαν πολύ, γιατί αγαπώ τη χώρα. Ήθελα απλά την ευκαιρία να παίξω ποδόσφαιρο εδώ».

Στην Ελπίδα προσφύγων, είχε γνωρίσει τον προπονητή Αντρέα Σαμπάνη, ο οποίος είναι και στον Ήφαιστο Νίκαιας και έχει βοηθήσει αρκετά παιδιά. Τον άκουσε και όταν επέστρεψε εντάχθηκε στην ιστορική ομάδα από τα Άσπρα Χώματα, η οποία τήρησε την υπόσχεσή της και τον βοήθησε σε όλες τις διαδικασίες. Καθημερινά, στις προπονήσεις, με την ελπίδα να καταφέρει να παίξει ποδόσφαιρο κανονικά στη χώρα που γνώρισε τους δεύτερους γονείς του. Έστω και αργά, τα κατάφερε. Και δείχνει αποφασισμένος να πιάσει την ευκαιρία από τα μαλλιά…

Κείμενο του Θάννου Σαρρή στο www.koutipandoras.gr/