Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, φανταστείτε το τέλος!
Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια στα οποία υπήρχε σχετικό άρθρο-άποψη μετά από κάθε παιχνίδι της Ρόδου, την φετινή σεζόν προτίμησα να το αφήσω για παραπίσω. Βλέπετε, μετά τα όσα κωμικοτραγικά συνέβησαν στο πρωτάθλημα της Super League 2 ήθελα να έχω μια πιο σαφή εικόνα, ένα πιο ασφαλές δείγμα. Και αφού συμπληρώσαμε πέντε αγωνιστικές πλέον μπορούμε να αναλύσουμε τη νέα Ρόδο, την Ρόδο που μετά από την σεζόν 2009-2010 βρίσκεται και πάλι μια Κατηγορία κάτω από τα «σαλόνια» του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Την Ρόδο που έχει φτιαχτεί για να κάνει ένα όνειρο 38 ετών πραγματικότητα.
Καταρχάς, βλέποντας κανείς τον βαθμολογικά πίνακα θα διαπιστώσει πως τα «ελάφια» βρίσκονται στην δεύτερη θέση μ’ ένα πόντο διαφοράς από την πρωτοπόρο Καλλιθέα, η οποία έχει εκτίσει το ρεπό της. Μετά από πέντε αγωνιστικές, ο απολογισμός της ομάδας είναι 3 νίκες όλες στο Δημοτικό Στάδιο και 2 ισοπαλίες όλες εκτός έδρας. Άρα, οι «πράσινοι» είναι αήττητοι. Και είναι αήττητοι έχοντας την δεύτερη καλύτερη άμυνα, την καλύτερη επίθεση μαζί με τον Λεβαδειακό αλλά είναι αυτοί που έχουν το καλύτερο συντελεστή τερμάτων απ’ όλους (10-2). Σε τέσσερα από τα πέντε παιχνίδια που έχει δώσει δεν έχει δεχθεί τέρμα. Με εξαίρεση τις πρώτες δυο αγωνιστικές, η Ρόδος αρχίζει να βρίσκει ρυθμό και επιθετικά. Δεν είναι μόνο ότι δέχεται δύσκολα γκολ, αλλά πλέον σκοράρει και εύκολα. Κάτι που σίγουρα ήθελε χρόνο με βάση την έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού που υπήρχε.
Κατά την γνώμη μου το μεγαλύτερο κέρδος είναι πως αυτή η ομάδα έχει χτίσει χαρακτήρα. Ο δρόμος τους δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο Σωτήρης Αντωνίου ακόμα και μέχρι σήμερα δεν είχε πότε πλήρη σύνθεση στην διάθεση του. Με αρκετές απουσίες κομβικών ποδοσφαιριστών στο σχεδιασμό για διαφορετικούς λόγους ο καθένας κάθε φορά. Άλλες ομάδες έχοντας αυτές τις απουσίες θα τις είχαν καταβάλλει, η Ρόδος τις προσπέλασε. Και αυτό πιστώνεται στον Σωτήρη Αντωνίου και στους συνεργάτες του για την δουλειά που κάνουν, αλλά και στην διοίκηση που φρόντισε να κάνει μια οικονομική υπέρβαση για να γεμίσει ποσοτικά αλλά κυρίως ποιοτικά το ρόστερ της ομάδας.
Και μια που ανέφερα τον προπονητή, Σωτήρη Αντωνίου. Ήταν η πρώτη μεγάλη κίνηση της διοίκησης του συλλόγου. Έφερε ένα καταρτισμένο προπονητή, με εμπειρίες και παραστάσεις, έχοντας να επιδείξει έργο σε όποια ομάδα και αν δούλεψε και κυρίως ένα προπονητή που σ’ αυτές τις Κατηγορίες ξέρει τι θα πει πρωταθλητισμός. Φαίνεται από το τρόπο που παρατάσσει την ομάδα του, το πως «διαβάζει» τα παιχνίδια αλλά και την διαχείριση των ποδοσφαιριστών του. Ένας απόλυτα δίκαιος προπονητής που επιβραβεύει τους ποδοσφαιριστές του για την προσπάθεια τους. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σ’ αυτές τις πρώτες πέντε αναμετρήσεις έχει χρησιμοποιήσει 22 εξ΄αυτών.
Όλα τα παραπάνω είναι για να μπούμε και στην ουσία του πράγματος. Αυτή ομάδα αξίζει την συμπαράσταση του κόσμου της. Αξίζει να στηριχθεί αυτή η προσπάθεια που έχει ξεκινήσει από την διοίκηση και καταλήγει στο αμιγώς ποδοσφαιρικό τμήμα. Μια ομάδα που χαίρεσαι να την βλέπεις να παίζει. Οι δικαιολογίες στερεύουν. Το Δημοτικό Στάδιο δεν πρέπει να γεμίζει μόνο στα ντέρμπι. Η έδρα της ομάδας είναι το πρώτο της όπλο για να καταφέρει τους στόχους της. Μπορώ να καταλάβω γιατί τα γήπεδα στο τοπικό μας πρωταθλήματα γεμίζουν και καλώς γεμίζουν. Δεν μπορώ να καταλάβω πλέον, την αποχή από το γήπεδο όπου συμμετέχουν οι Επαγγελματικές ομάδες και ουσιαστικά εκπροσωπούν ολόκληρο το νησί ανά την Ελλάδα, ιδίως όταν αυτές πρωταγωνιστούν.
Συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχει υπογράψει κανένας. Κανείς δεν εγγυήθηκε ότι η Ρόδος θα πάρει την πρώτη θέση. Όμως υπάρχει το όραμα, υπάρχει και ο στόχος. Και καλά κάνει ο οργανισμός της Ρόδου και δηλώνει ξεκάθαρα πως ο στόχος της είναι η άνοδος μετά από 38 χρόνια. Η κάθε ομάδα πρέπει να έχει ένα στόχο και ένα κίνητρο για το κάθε παιχνίδι. Είτε αφορά τα ψηλά, είτε τα χαμηλά. Και αυτή η Ρόδος έχει δημιουργηθεί για τα ψηλά.
Υ.Γ. Η πιο αστεία δικαιολογία που ακούω είναι για την έλλειψη ντόπιων ποδοσφαιριστών σ’ αυτές τις ομάδες. Με την ίδια λογική δεν θα έπρεπε κανένας απ’ αυτούς να υποστηρίζει τους λεγόμενους «μεγάλους» του Ελληνικού πρωταθλήματος που ψάχνεις τους Έλληνες ποδοσφαιριστές με τα κιάλια. Και αν δει κανείς το ρόστερ θα δει ότι η Ρόδος έχει ντόπιους ποδοσφαιριστές και κυρίως ντόπιους που γουστάρουν και θέλουν να αγωνίζονται για εκείνη…!
Υ.Γ.1. Όταν η Ρόδος πήρε τον Σταματελόπουλο είχα γράψει ως τίτλο «Έξυπνη κίνηση με Σταματελόπουλο (θυμηθείτε πατώντας εδώ)». Τότε δέχθηκα αρκετά μηνύματα για υπερβολές, για μεγαλοποίηση των μεταγραφών για να μην αναφερθώ στα σχόλια και τον χλευασμό στα διαδίκτυο. Μετά από 5 αγώνες πρώτος σκόρερ με ισάριθμα τέρματα. Οι μεταγραφές φαίνονται στο γήπεδο και όχι στο όνομα!
Υ.Γ.2. Ο Σωτήρης Αντωνίου από την αρχή της προετοιμασίας παρατάσσει την ομάδα του με 3-5-2. Με αντίπαλο την Ζάκυνθο γύρισε την άμυνα σε 4αδα. Αν μην τι άλλο ένας προπονητής με αρχές αλλά εναλλακτικός που κοιτάει και διαβάζει το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά για να πάρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Υ.Γ.4 Σ’ αυτές τις Κατηγορίες δεν χρειάζεται να παίζεις τα παιχνίδια, αλλά να τα παίρνεις. Η Ρόδος μέχρι στιγμής κάνει και τα δυο!
Υ.Γ.5 Ο.Φ.Ιερέπτρας (εκτός), Καλλιθέα (εντός), Αιγάλεω (εκτός). Μια τριάδα με εμβόλιμη αγωνιστική και ενώ πλησιάζουμε στην χειμερινή μεταγραφική περίοδο. Και τότε…!!
