«Κάποιες φορές δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις με αυτό που αγαπάς»
Παρελθόν από τον Ηρακλή Μαριτσών αποτελεί ο Μανώλης Ευγενικός, ο οποίος εξέφρασε την πικρία του για ορισμένα πρόσωπα στο εσωτερικό των «ροπαλοφόρων».
Αναλυτικά τα όσα ανάφερε:
«Κάποιες φορές δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις σε αυτό που αγαπάς, που το κάνεις από μικρό παιδί. Ένας λόγος είναι γιατί περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνεις και δεύτερον, γιατί ο κόσμος του ποδοσφαίρου έτσι όπως έχει γίνει, σε έχει κάνει να κουραστείς (ψυχολογικά) και να καταλάβεις ότι σε αυτό τον κόσμο δεν αξίζει να είσαι έτσι όπως έχει γίνει. Κουμάντο κάνουν άνθρωποι που δεν έχουν την ιδέα, την πραγματική ιδέα από το αντικείμενο. Επίσης δίπλα στους περισσότερους απ’ ότι έχω καταλάβει είναι άνθρωποι περίεργοι, λαμόγια, που τους δείχνουν εμπιστοσύνη, που δεν έχουν καν την γνώση του να είσαι ρομαντικός με αυτό που κάνεις και αγαπάς από μικρό παιδί και ας έχουν ασχοληθεί με το άθλημα.
Δεν θα σκεφτούν την ομάδα, δεν θα σκεφτούν τίποτα παραπάνω από το δικό τους το συμφέρον και το πως με λίγους πόρους και καθόλου αγαθά θα κάνουν κάποιο καλό για να φανούν, με το «όπλο» να μειώνουν άλλους ποδοσφαιριστές, αθλητές, ανθρώπους.
Συκοφαντία, ψέμα, υποκρισία και στο κεφάλι τους γράφει με μεγάλα γράμματα λαμογιά.
Συγνώμη, αλλά εγώ σε αυτόν τον κόσμο δεν ταιριάζω πλέον. Προς το παρών τουλάχιστον, γιατί ποτέ δεν λέω ποτέ.
Στο δια ταύτα, τέσσερα χρόνια στην ομάδα του Ηρακλή, άλλαξα προπονητές, άλλαξα διοικήσεις, αλλά κάποιους συμπαίκτες δεν τους άλλαξα. Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια είχαμε χαρές, λύπες, γέλια, κλάμματα. Αρραβωνιάστηκα, παντρεύτηκα, έγινα πατέρας, βάφτισα δόξα το θεό το παιδάκι μου αλλά, αλλά έχασα και τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου, τη μητέρα μου. Τον άνθρωπο που με γέννησε και με έφερε στον κόσμο. Πριν από αυτό το στενάχωρο γεγονός που με στιγμάτισε, (όσοι το έχουν ζήσει ξέρουν) είχα πάθει έναν τραυματισμό στη φτέρνα (οστικό οίδημα) που με κράτησε περίπου έναν με ενάμιση μήνα εκτός και το είχα πάθει δύο μέρες πριν την πρωτοχρονιά σε ένα φιλικό στην Παστίδα. Την τελευταία εβδομάδα των θεραπειών, έρχομαι σε επικοινωνία με τον προπονητή και του λέω ότι από βδομάδας θα έρθω να τρέξω, να το δω μήπως αν ζεσταθεί λίγο μήπως μαλακώσει ο πόνος. Καθώς λοιπόν έρχεται η Δευτέρα και θα πήγαινα στο γήπεδο να τρέξω, ξεκίνησε αυτό με την μητέρα μου. Ανεβήκαμε στην Αθήνα, μετά την κατεβάσαμε ξανά Ρόδο γιατί δεν γινόταν τίποτα παρ’ όλες τις προσπάθειες να πάμε Άγιο Σάββα για ακτινοβολίες γιατί ήταν πλέον αργά. Την κατεβάσαμε Ρόδο με καράβι, πάντα δίπλα της. Γενικά πολλές προσπάθειες πολύ στεναχώρια. Μέχρι να έρθει η Κυριακή να προλάβουμε να την κοινωνήσουμε και να πάει πλέον στα χέρια του Θεού. Τώρα θα μου πείτε γιατί τα λέω αυτά… Τα λέω για να τα βγάλω από μέσα μου, γιατί πραγματικά αυτό έγινε παρά πολύ γρήγορα και γιατί μετά από την απώλεια της, αναθεώρησα σε παρά παρά πολλά πράγματα.
Μετά την απώλεια της, καθώς τέσσερα χρόνια στην ομάδα, περίμενα ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα ανθρώπινο, ένα απλό ενδιαφέρον, αλλά τίποτα. Από συμπαίκτες είχα μήνυμα, από την διοίκηση… τίποτα. Ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα προσωπικό μήνυμα, ούτε το παραμικρό ενδιαφέρον. Έπειτα από αυτό εγώ δεν ξανά πήγα στην ομάδα, ούτε καν για προπόνηση, γιατί πολύ απλά επέλεξα να μην ασχολούμαι, να μην κάνω πλέον πράγματα σε τρίτους που δεν μπήκαν ούτε λίγο στη θέση μου και για να προλάβω, η ομάδα ήταν πλέον εκτός στόχων.
Τέλος. Όποιος θέλει να με ρωτήσει κάτι για να μην παρεξηγηθώ ας μου στείλει ένα μήνυμα.
Πάμε στο τέλος…
Οι παίκτες που μείνανε μέχρι το τέλος είναι μάγκες για μένα, αλλά πιο μεγάλοι μάγκες είναι αυτοί που δεν τους υπολογίζουν και παρ’ ολ’ αυτά, το κεφάλι τους το έχουν καθαρό. Γιατί;
Γιατί ήταν εκεί μέχρι το τέλος και βοήθησαν να τελειώσει η χρονιά. Άνθρωποι είναι με ψυχή, γι’ αυτό μην τους ξεγράφετε. Όπως άνθρωπος είμαι και εγώ και όλοι. Η ανθρωπιά αγνοείται στις μέρες μας.
Να επισημάνω κάτι από πιο πάνω, ότι με πήραν τηλέφωνο από άλλες ομάδες να μου συλλυπηθούν, ακόμα και από την Καλαμάτα που έπαιζα.
Δόξα το θεό, μου χάρισε ένα παιδάκι και μια όμορφη και ευλογημένη οικογένεια και τον ευχαριστώ κάθε μέρα κι εκεί που αναθεώρησα είναι, ότι δεν αξίζει για κανέναν που δεν σε υπολογίζει (μόνο όταν του είσαι χρήσιμος σε υπολογίζουν) να χαραμίζεις ούτε μισό λεπτό από τον χρόνο που θα έχεις δίπλα στην οικογένεια σου, στην γυναίκα μου στον γιο μου. Πραγματικά είναι παρά πολλά που θέλω να πω για να προλάβω καταστάσεις. Όποιος θέλει να ρωτήσει κάτι ας μου στείλει μήνυμα.
Θέλω να ευχαριστήσω πάνω απ’ όλα τους φιλάθλους του Ηρακλή Μαριτσών που είναι το κάτι άλλο και ευχαριστώ ορισμένους που με νοιάστηκαν πραγματικά μέσα από την καρδιά μου. Εύχομαι καλή επιτυχία στον Ηρακλή και εύχομαι στο μέλλον να ζήσετε τις στιγμές που ζήσαμε μαζί και εύχομαι και καλύτερες.
Υ.Γ: Πάντα ήμουν και είμαι ειλικρινής και ευθύς γι’ αυτό και πολλές φορές γίνομαι αντιπαθής, αλλά συγνώμη δεν αλλάζω.
ΟΥΔΕΙΣ ΑΧΑΡΙΣΤΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΝΤΟΣ».
