Αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των πανελληνίων στην εποχή της πανδημίας;
Η πανδημία έχει επηρεάσει την κοινωνία σε κάθε της διάσταση. Άπαντες έχουμε – ή προσπαθούμε ακόμη- να προσαρμοστούμε σε ένα νέο είδος ζωής, που όλες μας οι ενέργειες πραγματοποιούνται μέσω του διαδικτύου. Ένας βασικός τομέας, που είδε την καθημερινότητά του να αλλάζει ριζικά είναι αυτός της εκπαίδευσης, που γίνεται αποκλειστικά εξ αποστάσεως.
Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, φημολογείται ότι από το ερχόμενο καλοκαίρι πρόκειται να εφαρμοστεί από την κυβέρνηση νέο σύστημα πανελλαδικών εξετάσεων. Συγκεκριμένα, πρόκειται να υπάρξουν δύο βασικές αλλαγές. Η πρώτη, είναι η ύπαρξη ελάχιστης βάσης σε κάθε σχολή, η οποία θα προέρχεται από τον μέσο όρο όλων των υποψηφίων στα τέσσερα μαθήματα ανά επιστημονικό πεδίο. Για παράδειγμα, αν η μέση απόδοση στην θεωρητική κατεύθυνση είναι το 11, η βάση εισαγωγής θα είναι αυτός ο αριθμός των μορίων, με μικρή δυνατότητα απόκλισης των μορίων ανά σχολή.
Παράλληλα, μια άλλη εξίσου σημαντική αλλαγή είναι η διαφοροποίηση του τρόπου συμπλήρωσης μηχανογραφικού. Αυτό, σε αντίθεση με τα μέχρι τώρα γνωστά, δεν θα περιλαμβάνει απεριόριστο αριθμό σχολών, αλλά θα συμπληρώνεται σε δύο φάσεις. Στην Φάση Α, συμπληρώνεται από τους μαθητές μηχανογραφικό με περιορισμένο αριθμό σχολών. Στην συνέχεια, στην Φάση Β, θα συμμετέχουν οι μαθητές που δεν κατάφεραν να εισαχθούν σε κάποια από την πρώτη τους επιλογή, έχοντας αυτή την φορά να επιλέξουν ανάμεσα στα τμήματα που έχουν απομείνει κενές θέσεις.
Σε αυτό το σημείο παρουσιάζονται κάποια θεμιτά ερωτήματα και κάποιες απορίες, οι οποίες μόνο αφύσικες και εκτός λογικής δεν είναι. Για παράδειγμα, γιατί η κυβέρνηση αποφασίζει σε μια τόσο δύσκολη εποχή για τους μαθητές να επιβάλει ένα νέο τρόπο εξέτασης; Γνωρίζει άραγε την κατάσταση με την οποία ένας μαθητής προετοιμάζεται αυτή την περίοδο για να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις; Πόσο αποδοτική είναι η τηλεκπαίδευση και πόσο σύγχρονος ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιείται;
Είναι οφθαλμοφανές ότι για το μέλλον των παιδιών αποφασίζουν άνθρωποι, σε κλειστές αίθουσες, μακριά από την πραγματικότητα. Υπάρχουν παιδιά τα οποία δεν έχουν την δυνατότητα να παρακολουθούν καθημερινά τα μαθήματα του σχολείου, ενώ τα πιο “τυχερά” αναγκάζονται να τα παρακολουθούν από μια οθόνη κινητού πέντε ιντσών, έχοντας σύνδεση από κάποιον γείτονα. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε κάποια μακρινή τριτοκοσμική χώρα, αλλά στην Ελλάδα του 2020.
Ένας μέσος μαθητής που αυτή την στιγμή φοιτά στην Τρίτη Λυκείου, είδε την ζωή του τον περασμένο Μάρτιο να αλλάζει ραγδαία. Τα παιδιά αυτά αναγκάστηκαν να τελειώσουν την Δευτέρα Λυκείου κάνοντας -με εξαίρεση ένα μικρό χρονικό διάστημα τον Μάιο- μόνο διαδικτυακά μαθήματα. Στην συνέχεια, ξεκίνησαν την προετοιμασία τους για τις πανελλήνιες έχοντας την υποχρεωτική χρήση της μάσκας (σωστά κατά την άποψή μου), με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πλέον με το δεύτερο lockdown αναγκάζονται να παρακολουθούν τα μαθήματα όντας κλεισμένα στο σπίτι τους.
Έτσι φτάνοντας σε αυτή την αρνητική συγκυρία, θα περίμενε κανείς όπως σωστά έγινε και την περυσινή χρονιά, άμεση ανακοίνωση σχετικά με μείωση της ύλης. Αντίθετα, όχι μόνο δεν μειώνεται η ύλη -τουλάχιστον μέχρι στιγμής-, αλλά φημολογείται πως θα ψηφιστεί ο παραπάνω τρόπος διεξαγωγής των πανελληνίων εξετάσεων.
Θεωρώ πως οι περισσότεροι ώριμοι άνθρωποι, κατανοούν πως είναι να είναι κανείς δεκαεπτά ή δεκαοκτώ ετών. Ένας μαθητής της Γ’ Λυκείου σήμερα, αναγκάζεται να πάει σχολείο, να διαβάσει να πάει φροντιστήριο και να μιλήσει με τους φίλους του κλεισμένος στο δωμάτιό του. Η μόνη του παρέα είναι η καρέκλα του, το γραφείο του και το άγχος που του δημιουργεί η αβεβαιότητα.
Άραγε μπορεί κανείς να αντιληφθεί και να καταλάβει το πως αισθάνεται ένας μαθητής της γενιάς του 2003; Μπορεί κανείς να κατανοήσει την ψυχολογία του; Τους γονείς του οι οποίοι “ματώνουν” πληρώνοντας φροντιστήρια προκειμένου να καταφέρει να πετύχει τους στόχους του. Επιτέλους, τα παιδιά πρέπει να αντιμετωπιστούν όπως τους αξίζει, με σεβασμό και όχι ως πειραματόζωα.
Κλείνοντας, κατά την άποψή μου, αυτή η αλλαγή είναι πέραν πάσης λογικής ανθρώπων, οι οποίοι έχουν συναίσθηση αυτών που πράττουν. Αν ο στόχος τους είναι να βελτιώσουν το επίπεδο στα πανεπιστήμια μπορούν να σκεφτούν κάτι ουσιώδες και να το πράξουν. Ωστόσο, το να αλλάζεις τον τρόπο διεξαγωγής των πανελληνίων εξετάσεων, στην “καρδιά” της μαθητικής περιόδου μόνο η ορθή λύση δεν είναι.
ΥΓ: Όπως είπε και ένας εξαιρετικά αγαπημένος μου καθηγητής, “πάνε να κάνουν τις πανελλαδικές όπως τα προκριματικά του Champions League και όποιος δεν τα καταφέρνει θα διεκδικεί θέση στο Europa League”
ΥΓ2: Τα πρωταθλήματα είναι αδήριτη ανάγκη να ολοκληρωθούν. Πρέπει όλοι να “βάλουμε πλάτη”, για το καλό του ποδοσφαίρου μας, είναι ηθική υποχρέωση ως προς τους εαυτούς μας
ΥΓ3: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη θλίψη όταν σε κάθε αγώνα των διεκδικητών του πρωταθλήματος στην Superleague, ασχολούμαστε περισσότερο με οτιδήποτε άλλο πέραν των όσων συμβαίνουν στις τέσσερις γραμμές.
ΥΓ4: Εύχομαι από καρδιάς καλές γιορτές, με προσοχή και υγεία. Να είμαστε καλά να τα πούμε σύντομα στα γήπεδα. Δεν σας κρύβω ότι μου έχουν λείψει ακόμη και οι ειδικές αποστολές του Γιορδαμνή στο Βάτι!
