Το επιθετικό ρίσκο του Κουρμπανά «απελευθέρωσε» τον Χατζησάββα
Έσπασε το ρόδι και προχωράει για τα επόμενα η Ρόδος. Τα «ελάφια» με μια αρκετά καλή εμφάνιση αντάμειψαν τον κόσμο που βρέθηκε στο Δημοτικό Στάδιο επικρατώντας του Παναρκαδικού με 2-0.
Σε σχέση με το παιχνίδι της πρώτης αγωνιστικής κόντρα στην Παλλήνη ο Νίκος Κουρμπανάς παρέταξε μια επιθετική ομάδα στον αγωνιστικό χώρο παίζοντας 4-4-2 με ρόμβο ή με 4-1-3-2, ανάλογα πως θέλει να το ερμηνεύσει κάποιος. Ο Μισέλ ήταν το μοναδικό αμυντικό χαφ, Μπουντόπουλος και Ραχήμ στις πτέρυγες και ο Δελαπόρτας ελεύθερος πίσω από τους Χατζησάββα και Γιόνδη. Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις σε τέτοιες διατάξεις, παρόλα αυτά ο τεχνικός των «πρασίνων» πρέπει να αισθάνεται απόλυτα δικαιωμένος από την επιλογή του αφού είδε την ομάδα του να βρίσκει το γρήγορο τέρμα που έδιωξε το άγχος.
Τεράστια συνεισφορά από τον Χατζησάββα που επιτέλους έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο μετά από δυο κακές εμφανίσεις κόντρα σε Διαγόρα και Παλληνιακό. Ο επιθετικός της Ρόδου σκόραρε ένα τέρμα, έβαλε ακόμα ένα που δεν μέτρησε ενώ ήταν αρκετά δραστήριος και απειλητικός για την εστία του Ζάχαρη.
Η απελευθέρωση του έχει όνομα. Αντώνης Γιόνδης. Σε συζήτηση που είχα με συνάδελφο του site σχετικά με την αγωνιστική του εικόνα τις πρώτες δυο αγωνιστικές του είπα ότι με τον Γιόνδη δίπλα του θα ξεμπουκώσει. Με ρώτησε πως θα χωρέσουν; Η απάντηση μου ήταν η ενδεκάδα της Κυριακή. Με την ταυτόχρονη παρουσία τους στην ενδεκάδα, ο Γιόνδης προσδίδει όγκο, ύψος και ταχύτητα στην επίθεση. Έτσι, «τραβούσε» πάνω του αντίπαλους αμυντικούς με αποτέλεσμα να δημιουργεί χώρο στον Χατζησάββα, ώστε να δράσει και να κάνει το παιχνίδι του. Άλλωστε μιλάμε για ένα επιθετικό που έχει το γκολ και μόνο τυχαία δεν ήταν η περσινή του χρονιά με τα 13 τέρματα που σημείωσε φορώντας την φανέλα του Διαγόρα.
Από την άλλη η πρώτη παρουσία του Γιώργου Δελαπόρτα στην ενδεκάδα έδωσε φαντασία στο παιχνίδι της Ρόδου, έχοντας αρκετές επιθετικές εμπνεύσεις, ενώ βρήκε και τον δρόμο προς τα αντίπαλα δίχτυα, δείχνοντας με το «καλημέρα» την επιρροή του στο παιχνίδι των «ελαφιών». Σταθερός και αρκετά καλός για ακόμα ένα παιχνίδι ο Μπουντόπουλος με εξαιρετικά στημένα, ενώ και ο Παπαθανασίου βοήθησε σημαντικά τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά από την δεξιά πλευρά. O Πίτκας όποτε χρειάστηκε με σωτήριες επεμβάσεις έδειξε την αξία του και δικαιολόγησε το μεγάλο βιογραφικό που τον συνοδεύει, με τον Μισέλ να «καταπίνει» αρκετά χιλιόμετρα στο χώρο της μεσαίας γραμμής και να κάνει ένα εξαιρετικό ανασταλτικό παιχνίδι.
Και μιας και που αναφέρθηκα στον σύλλογο της Αρκαδίας χρειάζεται να επισημάνω το εξής. Ήρθε στο Δημοτικό Στάδιο για να παίξει ορθολογικό ποδόσφαιρο, δίχως να κλειστεί στην άμυνα του και θα μπορούσε κάλλιστα να έχει πετύχει κάποιο τέρμα. Αυτό ίσως ήταν και το «κλειδί» της νίκης της Ρόδου, αφού ελλείψει χημείας είναι δύσκολο να ανοίξεις «κλειστές» άμυνες. Άλλωστε, όπως επισήμανε στην συνέντευξη τύπου, ο Νίκος Κουρμπανάς, δεν υπάρχει ακόμα ομοιογένεια με δεδομένου ότι σχεδόν όλο το ρόστερ (πλην Μπίσσα, Τριχάκη, Σουλάι, Αλιμερκάι και Κεχαγιόγλου) αποτελείτε από νέους ποδοσφαιριστές.
Επόμενος σταθμός το Καπαρέλλι Βοιωτίας. Η «πράσινη» μηχανή πήρε μπροστά και τώρα δεν θέλει να σταματήσει…
Υ.Γ. Κάθε προπόνηση δίνει χρόνο στην Ρόδο για να δέσει σαν σύνολο. Κάθε νίκη άνεση για να το πετύχει.
