Το πρωινό που δάκρυσε η Ρόδος..
Ήταν πρωί της 9ης Απριλίου του 2013. Ένα πρωί της ζωής σου που δύσκολα ξεχνάς όσα χρόνια κι αν περάσουν. Συνηθισμένος να κοιμάμαι με το κινητό στο αθόρυβο, ποτέ δεν περίμενα πως ξυπνώντας θα αντίκριζα 29 αναπάντητες κλήσεις.
Θυμάμαι την φωνή της αδερφής μου να μου λέει από το παράθυρο «Νίκο ξύπνα σε ψάχνουν, κάτι έγινε. Η Μαριέττα μου είπε να σε ξυπνήσω». Παγώνεις, τρέμεις, είσαι σίγουρος πως κάτι κακό έχει συμβεί. Η κοπέλα μου με δυσκολία από τα κλάματα μου είπε «ο Φίλιππας, ο Δελαπόρτας έφυγε σε τροχαίο. Ήταν μαζί με τον Ευτυχή και τον αδερφό του τον Γιάννη, δεν ξέρω αν οι άλλοι είναι καλά». Δεν είχαν περάσει ούτε 10 μέρες, από το βράδυ που ο Φίλιππας μου ζήτησε να τον γυρίσω σπίτι από την Παλιά Πόλη. Ο Φίλιππας που πάντα σε περίμενε στο γήπεδο, κάνοντας πλάκα και χαμογελώντας δεν ήταν πια κοντά μας.
Ήταν από τα πιο δύσκολα ρεπορτάζ της ζωής μου το να αναφέρω τι συνέβη εκείνο το πρωί στην Ανάβυσσο. Πολύ δύσκολο να μιλήσεις με κάποιον από τους ανθρώπους της αποστολής του Φοίβου που δεν είχαν κουράγιο να αρθρώσουν κάποια λέξη. Ήμουν πέρα για πέρα βέβαιος πως το παιχνίδι στην Ικαρία δεν θα γίνει. Ποιο παιχνίδι έλεγα; Πως να γίνει; Τι δουλειά έχει τώρα το ποδόσφαιρο. Έκανα λάθος. Ο Άκης, ο Γιώργος, η Δέσποινα, η Αθηνά, ο Ευτύχης, αλλά περισσότερο από όλους ο Φίλιππας με τον Γιάννη ήθελαν να γίνει. Ο Φοίβος ταξίδεψε για την Ικαρία με όσες ψυχικές δυνάμεις είχαν απομείνει για να αντιμετωπίσει μια μέρα μετά τον Ίκαρο για το Κύπελλο ερασιτεχνών . Ο Ίκαρος μια ομάδα που όσα χρόνια και να περάσουν θα έχει τον αμέριστο σεβασμό όλων στην Ρόδο για την απόφαση να αγωνιστεί με 10 ποδοσφαιριστές στον αγωνιστικό χώρο σεβόμενη την επιθυμία των ανθρώπων του Φοίβου για τον 11ο της ομάδας.
Ο Σάββας Ορφανίδης παρέταξε τον Τίμο, τον Σωτήρη, τον Σωκράτη, τον Αντώνη, τον Γιώργο (Φωτεινή), τον Λάκη, τον Παναγιώτη, τον Φανούρη, τον Γιώργο (Καρίκη), τον Φατιόν ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΙΛΙΠΠΑ. Αυτό ήθελαν όλοι.Το τελικό σκορ 0-2, λίγη ώρα μετά στο τηλέφωνο: Σάββα, Μανώλη ποιος σκόραρε; «Ο Φίλιππας τα έβαλε και τα δύο μου απάντησαν», μα λέω, «δεν έχει μα, ο Φίλιππας θα γράψεις και τα δύο». Μέσα σε όλα, έλαβα ένα μήνυμα που άλλαξε πολλά στην συμπεριφορά μου απέναντι στους ανθρώπους με τον καιρό. Ήταν ο Παναγιώτης ο Μαθιός με τον οποίο για κάποια ασήμαντη παρεξήγηση δεν μιλούσαμε. «Νίκο μου λέει δεν έχει σημασία ότι έγινε μεταξύ μας. Είσαι φίλος και θέλω να ζητήσω συγνώμη για ότι έγινε. Μαλώνουμε για μαλακίες». Είχε απόλυτο δίκιο, καμιά φορά ασχολούμαστε με μικροπρέπειες και ξεχνάμε τα σημαντικά της ζωής.
Εκείνη την μέρα έβγαλα το καπέλο στην οικογένεια Δελαπόρτα. Το βγάζω μέχρι και σήμερα. Μακάρι να είχα το θάρρος και την δύναμη που έδειξαν διαρκώς στην ζωή μου. Έβγαλα το καπέλο σε όλους τους ανθρώπους του Φοίβου. Άκουσα φίλους μου να κλαίνε στο τηλέφωνο και έκλαιγα μαζί τους. Ήμουν και είμαι περήφανος που μέχρι σήμερα κάποιοι αν όχι όλοι παρέμειναν πολύ καλοί μου φίλοι. Σχεδόν δύο μήνες αργότερα ο Φοίβος πανηγυρίζει την κατάκτηση του Κυπέλλου ερασιτεχνών στα Ψαχνά. Ήταν γραφτό να γίνει. Ήταν γραφτό εκείνη την κούπα να την σηκώσουν στον ουρανό ο Γιώργος με τον Ευτύχη. Όλη η Ρόδος πανηγύρισε μαζί τους.
